زمان تقریبی مطالعه: 7 minutes
یکی از ابزارهای برقراری ارتباط با دیگران صحبت کردن می‌باشد. در طول روز ما هزاران کلمه بر زبان می‌آوریم. این هزاران کلمه مکالمه‌های ما را شکل می‌دهند. در هر مکالمه‌ای لحن سخن گفتن ما و کلمه‌های انتخابی ما با یکدیگر فرق می‌کنند. باید توجه داشته باشیم که در هر شرایطی متناسب با موقعیت پیش آمده سخن بگوییم، در غیر این صورت با مشکلاتی مواجه خواهیم شد. در واقع داشتن فن بیانی شیوا و رسا به شما این امکان را می‌دهد که بتوانید در موقعیت‌های مختلف به راحتی با دیگران ارتباط بگیرید.
هنگامی که فردی از نزدیکان ما مریض می‌شود، به رسم ادب باید جویای حال او شویم. در این حالت شما یا حضوری به عیادت بیمار می‌روید یا تلفنی احوال او را می‌پرسید. نکته‌ای که در اینجا حائز اهمیت است این مسئله می‌باشد که در هنگام صحبت با فرد بیمار فن بیان شما باید چگونه باشد؟
سعی کنید در زمان گفتگو با مریض از جملاتی كه بار مثبت دارند استفاده كنید. لحن شما باید سر زنده باشد و سعی کنید لبخند بزنید تا انرژی مثبتی از طرف شما به بیمار منتقل شود. در برخی موارد افراد در برخورد با شخص بیمار ماتم زده و همواره اشک می‌ریزند باید گفت که این وضعیت بهبود بیمار را به تعویق می‌اندازد.
در فرهنگ ما هنگامی که دو شخص یکدیگر را می‌بینند در همان ابتدا احوال یک دیگر را جویا می‌شوند. در هر حال این گونه ارتباط گرفتن در کشور ما مرسوم شده است، امّا باید توجه داشته باشید که احوال پرسی از افراد سالم با احوال پرسی از افراد بیمار متفاوت می‌باشد، به این علت که شرایط بیمار مساعد نیست و طرز برخورد شما نیز باید متناسب با این شرایط باشد.
در رابطه با نحوه احوال پرسی تلفنی از مریض نیز بهتر است مکالمات شما با شخص بیمار طولانی نباشد. در مکالمات تلفنی با بیمار در وهله اول حال او را پرسیده و سپس برای او آرزوی سلامتی کنید. همچنین در هنگام گفتگو با شخص مورد نظر سعی کنید به او قوت قلب داده و شرایط را برای او آسان جلوه دهید. به عنوان مثال برای او شرح دهید که فلانی نیز این بیماری را داشت الان حال او بسیار خوب است. شاید در ظاهر این جمله سطحی به نظر آید اما به بیمار انرژی مثبتی را منتقل می‌کند.
لطفاً این گفته‌ها را با نمونه‌های منفی اشتباه نگیرید. مثلاً افرادی هستند که قصد دارند به بیمار انرژی مثبت دهند و در هنگام احوال پرسی چنین می‌گویند «تو که حالت خوب است الکی خود را بیمار نشان نده تو سالم هستی» در چنین گفتگوهایی علاوه بر این که حال بیمار خوب نمی‌شود بلکه حال او را بدتر نیز می‌کنید چرا که شما درد و رنج او را هیچ می‌پندارید و گویی که او تنها وانمود می‌کند که مریض است.
در برخی از موارد ممکن است افرادی بیمار شوند که شما با آن‌ها رابطه‌ای نه چندان صمیمی دارید یا به عبارتی رابطه شما رسمی است. در چنین شرایطی بهتر است از هر گونه شوخی و پرحرفی اجتناب کرد و تنها در رابطه با بیماری و احوال شخص مریض گفتگویی کوتاه صورت گیرد.
لطفاً از جملات کلیشه‌ای نیز استفاده نکنید، به عنوان مثال نگران نباش. شرایطی را تصور کنید که هر فردی که به عیادت شخص بیمار می‌رود یا به هر طریقی جویای احوال او می‌شود، این جمله را تکرار کند که نگران نباش. از لحاظ روانی این جمله می‌تواند روحیه شخص را تخریب نماید چرا که خود به خود به این نتیجه می‌رسد که حتماً چیزی برای نگران شدن وجود دارد که همه سعی می‌کنند آن را خوب جلوه دهند. بهتر است با واقعیت کنار آمده و به جای آن عبارت بگویید که این دوره نیز باید بگذرد و باید تاب بیاوری روزهای خوبی در انتظار تو است.
بسیاری از افراد احوال پرسی پیامکی را به احوال پرسی تلفنی و حضوری ترجیح می‌دهند. هر کسی برای عمل خود توجیه خاصی دارند، این دسته از افراد نیز به این فکر می‌کنند که ممکن است شخص در حالت مساعدی نباشد و نتواند صحبت کردن‌های طولانی را تاب بیاورد. پس در نهایت احوال پرسی پیامکی را برمی‌گزینند. در وهله اول پس از عرض کردن سلام جویای حال او شوید، پس از آن که پاسخی از طرف شخص مورد نظر دریافت کردید در نهایت برای او سلامتی را از خدا بخواهید و به او امید دهید که روزهای خوبی در پیش رو است. در این نوع مکالمه نیز بهتر است گفتگو طولانی نباشد چرا که از حوصله بیمار خارج است.
در این نوع احوال پرسی‌ها برخی از افراد افراط می‌کنند و هر لحظه از مریض خبر می‌گیرند. در این دوران هر کسی سعی دارد با بیمار حرف بزند که در این صورت اگر هر شخصی هر روز چند بار این پروسه را طی کند و بخواهد زود به زود حال بیمار را بپرسد وضعیت را برای مریض سرسام‌آور می‌کنند. بعضی‌ها می‌پندارند اگر زود به زود از حال مریض خبر نگیرند ممکن است ناراحت شود، امّا واقعا موضوع این گونه نیست.
در طرفی دیگر برخی از افراد نیز تفریط می‌کنند و شرایط را چنین تصور می‌نمایند که الان همه در حال خبر گرفتن از حال بیمار هستند حتماً سر او بسیار شلوغ است و ترجیح می‌دهند که سکوت کنند. باید گفت که این حرکت یک نوع بی‌ادبی تلقی می‌شود. به هیچ عنوان در برابر چنین موقعیت‌هایی سکوت نکنید و حداقل یک بار هم که شده با شخص بیمار گفتگویی داشته باشید.
در این بین اگر از فرد بیمار بپرسید که کاری هست که بتوانم برای شما انجام دهم؟ این جمله خود به تنهایی بسیار کارآمد است و از صد تا آرزوی سلامت و گفتگوهای سطحی بیشتر می‌ارزد. چرا که شخص بیمار می‌تواند این مسئله را تمییز دهد که برای او ارزش قائلید و تنها به مکالمه‌های سطحی اکتفا نمی‌کنید.
هر کس به نوعی همدردی خود را بیان می‌کند و سعی دارد به بهبود فرد بیمار کمکی کرده باشد، امّا ممکن است در این راه گفته‌ها یا حرکاتی ناخواسته صورت گیرد که شخص بیمار برداشت دیگری داشته باشد. پس در نحوه برخورد و احوال پرسی با بیمار دقت عمل بیشتری به خرج دهید.
